شینگن در اصطلاح به منطقه‌ای در اروپا اطلاق می‌شود که ۲۶ کشور حاضر در آن نیاز به پاسپورت و باقی محدودیت‌های مرزی برای تردد اتباع خود را حذف کرده و از این جهت به منزله کشوری واحد به شمار می‌آیند.

کشورهای عضو منطقه شینگن هر اندازه در قبال اتباع خود و عبور مرور مرزی آنها سهل می‌گیرند، در قبال اتباع کشورهایی که برای ورود به این حوزه نیاز به ویزا دارند، سخت‌گیر هستند. اگرچه شینگن اصطلاحی رایج در ایران است، اما تلفظ درست آن شنگن Schengen zone است.

کشورهای اتریش، بلژیک، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایتالیا، لتونی، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد، سوئیس و لیختن اشتاین، ۲۶ کشور عضو پیمان شینگن محسوب می‌شوند. این منطقه که در وب سایت رسمی شینگن از آن با عناوینی هم‌چون بزرگترین منطقه بدون نیاز به پاسپورت جهان یاد شده ‌است، در سال ۱۹۸۵ در کشور لوکزامبورگ طی یک قرارداد بین‌المللی به وجود آمد. بر اساس این پیمان، ۲۲ کشور عضو اتحادیه اروپا و ۴ کشور عضو انجمن تجارت آزاد اروپا (EFTA) که محدوده‌ای به مساحت ۴،۳۰۰،۰۰۰ کیلومتر مربع و جمعیتی ۴۲۰ میلیون نفری را در بر می‌گیرد، به عنوان مجموعه‌ای واحد عمل می‌کنند.

قرارداد شینگن Schengen نام خود را از دهکده‌ای به همین نام در لوکزامبورگ قرض گرفته است جایی که مرز این کشور با آلمان و فرانسه تلاقی می‌کند و در حال حاضر به طور سالانه محدوده شنگن تنها از محدوده اروپا پذیرای 1.25 میلیارد بازدید کننده است.